Ik ben dus sinds een paar maanden in de ban van decoupage. Mijn creativiteit slaat herhaaldelijk op hol: zoveel mogelijkheden met deze techniek! Ik bekijk tegenwoordig voorwerpen vooral met de vraag: wat kan ik er mee? Oude meuk, nieuw spul, het draait bij mij om de vraag hoe ik het voorwerp leuker/mooier/interessanter kan maken. Soort van upcyclen 😊.
Dochterlief heeft ook een nieuwe hobby: ze heeft het borduren ontdekt. Daardoor kreeg ik het idee om op zoek te gaan naar een leuke doos of kist voor haar borduurspullen en die dan uiteraard op te leuken met decoupage. Niet te groot, niet te klein, het moest wel handig in gebruik zijn.
Ik vertelde over mijn zoektocht aan Desiree. Die kreeg spontaan een herinnering aan haar oude knikkerkist uit haar jeugd, ooit door haar vader gemaakt. Ze zou voor me gaan zoeken op zolder.
De kist werd gevonden: toegetakeld met zilver verf en een megagrote oude Marlboro-sticker op het deksel. Ik mocht de doos meenemen en er mee aan de slag gaan.
Schoon gemaakt, geschuurd, gelakt, gelakt, gelakt, gelakt, decoupage, vernis erover heen, finishing touch met kant en lint en afijn: met alle activiteiten die nodig waren om de kist weer toonbaar te maken ben ik wel een paar weekjes zoet geweest. Maar volgens mijn bescheiden mening hebben mijn inspanningen zich geloond: ik vind hem geweldig geworden!
Mooi hoe dat soms bij elkaar komt. Je kletst met iemand over een idee dat in je hoofd zit en van het een komt het ander: een oude kist, ooit liefdevol gemaakt door een vader voor zijn dochter, mag na een lang verblijf op een donkere zolder én na een wederom liefdevolle opknapbeurt door (ditmaal) een mams weer een nieuw en zinvol leven gaan leiden bij een dochter.
Ik word altijd heel blij van zulke samenloopjes 😊.
Wil je meer van mijn decoupagewerkjes zien? Klik dan hier.
Superleuk dat ik al zo lang met zoveel plezier kan bezig zijn met mijn passie!
In 2017 begon ik als hondenfotograaf onder de naam Fikkie op de foto. In 2018 veranderde ik de naam in Sanki Fotografie. Want na mijn start in 2017 kwamen er al snel niet alleen maar honden voor mijn camera. Ook mensenmodellen en andere dieren wisten me te vinden. En daaruit is Sanki Fotografie uit ontstaan: fotografie voor dier & dierbaren.
Vijf jaar van plezier en voldoening om mooie beelden te mogen vastleggen. Vijf jaar waarin ik allerlei nieuwe ideeën heb uitgeprobeerd en waarin ik me steeds in allerlei onderwerpen heb verdiept. Waarbij ik mijn creativiteit heb ingezet en waarbij ik mijn skills heb vergroot door het volgen van cursussen en workshops op het gebied van fotografie en fotobewerking. Want je bent nooit te oud om te leren en het is juist leuk om telkens weer nieuwe technieken en bewerkingen onder de knie te krijgen.
Met als resultaat voor jou:
mooie tastbare herinneringen aan de mensen, dieren en momenten in het leven die er bij jou toe doen!
Dat ik daar een rol in mag spelen, bezorgt me enorm veel voldoening!
Feestje
Mijn vijfjarig bestaan wil ik graag vieren!
Na vijf jaar vond ik het bijvoorbeeld tijd voor een opfrisbeurt van mijn site: – toevoeging van nieuwe foto’s – minder tabbladen – minder tekst, behalve dan bij de algemene voorwaarden. Maar ja, een knapperd die dat in 5 regels krijgt samengevat 😊.
Daarnaast zijn ze weer terug van weggeweest: de fotopakketten! Maar nu met meer keuze, overzichtelijk én met een forse uitbreiding van het aantal fotobestanden behorende bij elke shoot.
Tenslotte hoort er natuurlijk een actie bij! Boek jij in de maand juli een fotoshoot of workshop? Dan ontvang je 10% korting! De enige voorwaarde is dat de shoot of workshop vóór 1 oktober a.s. plaatsvindt. (De actie geldt niet voor de thuiscursussen en cadeaubonnen.)
Onlangs gaf ik weer een workshop Hondenfotografie, voor Sonja en haar hond. In mijn fotografieworkshops (Basis en Hondenfotografie) help ik mensen van de automatische camerastand af en leer ik ze de kneepjes van het fotograferen in het algemeen en van honden. Superleuk om te doen, want mensen begrijpen na zo’n workshop hun camera beter en kunnen er meer uit halen. Ze zien hun foto’s duidelijk verbeteren en hebben daardoor nog meer plezier aan het fotograferen.
Terug naar mijn workshop voor Sonja. Ze maakte na afloop een opmerking die ik nog niet eerder had gehoord na zo’n workshop, maar die me wel enthousiast liet opveren. Ze zei vol verbazing:
‘Wat is dít ontspannend zeg! Ik geloof niet dat ik me de afgelopen tijd zo ontspannen heb gevoeld als nu!’
Waarom ik hier zo enthousiast van opveerde? Omdat het exact verwoordt wat ik zelf altijd ervaar en in mijn hoedanigheid als coach vaak als tip aan mijn cliënten geef: ‘Ga eens fotograferen! Dan komt je hoofd tot rust.’
Waarom kalmeert fotograferen je hoofd?
Als je bewuste zich zo sterk concentreert op al deze leuke dingen, dan is er geen ruimte meer om te piekeren. Je ergens sterk op moeten concentreren en ergens anders over piekeren gaan namelijk niet samen.
Dus mocht je last hebben van een druk hoofd (je worstelt bijvoorbeeld met een probleem of een keuze of je denkt de hele dag aan je to-do-lijstje), dan verschuift die drukte naar de achtergrond zodra je met je camera op pad gaat. Je hoofd krijgt rust.
Je bespaart energie. Sterker nog: ik ben er van overtuigd dat fotograferen een energiegevende bezigheid is. Áls je al moe bent daarna, dan is het een voldane moeheid. Je hebt genoten, gewandeld (óók gezond!), gebukt, op de grond gelegen, gezocht naar leuke dingen om te fotograferen, veel moois gezien, dingen uitgeprobeerd en daarna ging je met een leuke foto-oogst naar huis. Moe, voldaan maar ook weer opgeladen. Een mooi me-time moment gehad!
Extra voordeel Fotograferen heeft nog een heel leuk voordeel. Op het moment dat je je omgeving gaat zien als één grote winkel vol fotografiemogelijkheden, dan ga je heel anders kijken en waarnemen. Je zintuigen worden wakker. Loop je bijvoorbeeld in je tuin op zoek naar leuke bloemetjes, dan ga je bewuster kijken naar de kleuren, de vormen en hoe het licht erop valt. Je ruikt misschien zelfs een lichte bloemengeur of je voelt zowaar de wind op je arm terwijl je kijkt hoe het bloemetje in de wind heen en weer wiegt. Ben je in het bos of in een stadsomgeving, dan registreer je weer heel andere geuren en vormen en kleuren. En geluiden, niet te vergeten! Als je graag vogels fotografeert, zul je je oren spitsen om ze te kunnen horen, zodat je weet waar je naar toe moet.
Kortom: fotograferen nodigt al je zintuigen uit om wakker te worden en anders en intenser waar te nemen. Een hele fijne afwisseling van de dagelijkse uren achter een pc-scherm!
Die stoffige camera in je kast Heb jij ook nog een prachtige spiegelreflexcamera in je kast liggen die nodig weer eens afgestoft en in gebruik moet worden genomen? Maar vind je het moeilijk om al die instellingen en mogelijkheden te begrijpen? Laat mij je helpen met een workshop van ca. 2 uur! Ik help je gegarandeerd van de automatische stand af, waarna jij veel meer plezier aan je camera gaat beleven. Met als dubbel positief resultaat dat jij er vaker op uit trekt, je ontspanning neemt, gaat genieten van het fototoffelen, zoals ik het altijd noem (wandelen en fotograferen), je hoofd meer rust gunt én mooiere foto’s maakt.
Wil je meer weten over mijn fotoworkshops? Klik dan hier.
Vijf jaar geleden, op nieuwjaarsdag, gaf ik mijn boek Vergeven is een werkwoord uit. Wat was dat spannend! Zoveel details over mijn eigen leven, over mijn ervaring met wrok en vergeving, over mijn ambivalente relatie met mijn vader en allerlei details die wij als gezin hebben meegemaakt. Opgroeien met een psychiatrisch zieke vader, het had een stempel op me gezet. Durfde ik dat wel aan anderen te laten lezen? Ja, dat durfde ik. Uiteindelijk 😊.
Ik heb, met grote tussenpozen, jaren aan het boek gewerkt omdat ik voelde dat ik het móest schrijven. Maar de versie die uiteindelijk is gepubliceerd, is niet de eerste versie. Om tot de uiteindelijke versie te komen, moest ik eerst zelf nog wat groeien. Innerlijk groeien, bedoel ik. Daarnaast beschikte ik later in mijn leven over veel meer psychologische kennis dan tijdens de eerste versie van het boek, omdat ik rond mijn 38ste startte met mijn opleiding tot stresscounselor en daarna mijn eigen coachingspraktijk begon. Die kennis heb ik ook in het uiteindelijke boek verwerkt.
Eén van de dingen die ik heb geleerd uit mijn vergevingservaring is: het is geen kwestie van een knop omdraaien. Vergeven kost tijd. Het is een proces. En er bestaat geen vaststaand protocol of stappenplan dat je maar hoeft te volgen en dan is alles opgelost. Vergeven is een heel persoonlijk en uniek proces, voor iedereen anders. Maar wat ik óók heb geleerd, is dat het mogelijk is! En dat het gezondmakend en energiegevend is. En dat het één van mijn beste levenservaringen is geweest. Het heeft mijn leven enorm verbeterd en verrijkt en ook mijn persoonlijkheid en gezondheid zijn er enorm van opgeknapt. Was ik voor mijn dertigste altijd onzeker, gesloten, prikkelbaar, verdrietig en boos, en moest ik heel vaak naar de huisarts voor allerlei vage kwalen: dat verdween allemaal vrij snel na mijn vergevingsproces.
Dat zette me aan het denken. Ik was zó dankbaar voor die ervaring en ik heb zó duidelijk de verbeteringen in mijn hele wezen en leven bemerkt, dat ik voelde dat ik er iets mee moest doen. Voor anderen. Er waren beslist meer mensen zoals ik die door bepaalde omstandigheden of gebeurtenissen jarenlang vastzaten in hun wrok, misschien wel zonder zich ervan bewust te zijn dat die wrok heel veel schade bij henzelf veroorzaakte. Zo ontstond het idee voor dit boek.
Ik plaatste een oproep op mijn blog. Ik nodigde mensen uit contact met mij op te nemen als ze zelf een vergevingservaring hadden meegemaakt waarover ze wilden vertellen. Ik kreeg daarop reacties uit het hele land en heb daaruit zeven personen gekozen die ik interviewde over hun ervaring. Naast mijn eigen verhaal zijn ook hun verhalen in dit boek opgenomen. Ik blijf het bijzonder vinden dat mensen aan mij hun verhaal wilden vertellen en dat ik deze verhalen mocht gebruiken in dit boek. Ik ben ze heel dankbaar, want zij hebben me enorm geholpen om de uiteindelijke versie van dit boek tot stand te brengen.
Ik heb het boek ook aangevuld met feiten en fabels over vergeving en al mijn psychologische kennis over dat onderwerp erin gestopt. Zo vind ik hoofdstukken 9 en 12 bijzonder belangrijk. Deze hoofdstukken gaan over wat er allemaal lichamelijk en geestelijk met je gebeurt als je vasthoudt aan wrok. En hoe wrok je gedachten, emoties en gedrag beïnvloedt. Hoofdstukken die ik heb geschreven in de hoop mensen bewust te maken van de impact van wrok in hun leven. Want wrok is niet slechts een gedachte. Wrok zet zich vast in elke cel in je lichaam en het beïnvloedt je hele wezen op een negatieve manier: psychisch, mentaal, emotioneel én lichamelijk. Wrok kan, zonder dat je het zelf in de gaten hebt, belangrijke lichaamsprocessen negatief beïnvloeden en er zelfs voor zorgen dat je ziek wordt. Ik heb het zelf allemaal ervaren. Na mijn vergeving heb ik nauwelijks nog een huisarts gezien. Dat vond ik een enorme eye-opener!
Vijf jaar bestaat mijn boek nu. Ik wist van te voren dat het nou niet bepaald een bestseller zou worden. Daarvoor is het onderwerp veel te specifiek: vergeving. Niet iedereen heeft hier iets mee. Of wil daar al iets mee doen. Het kan confronterend en moeilijk zijn om mijn verhaal of de verhalen van anderen te lezen. Het kan echter ook zorgen voor herkenning en een motivatie om iets aan wrok in je leven te gaan doen. Voor jezelf. Want laat daar geen misverstand over bestaan: vergeven doe je voor jezelf!
Wat ik in elk geval de afgelopen jaren heb gezien is dat het boek wel degelijk wordt gekocht en dat er dus mensen zijn die graag iets met de wrok in hun leven willen doen. Gelukkig mag ik ook regelmatig mooie reacties van een lezers ontvangen die erop neerkomen dat het boek hen heeft geholpen stapjes of stappen te zetten in hun eigen vergevingsproces.
Daar heb ik het voor gedaan! Voor hen heb ik dit boek geschreven!
Maar het is ook een boek dat bruikbaar is voor geestelijke hulpverleners. Elke geestelijke hulpverlener heeft wel een cliënt die vastloopt in wrok. Dit boek kan voor hen juist die extra handvatten bieden om ook deze cliënten verder te helpen.
Wil je meer over mijn boek lezen of het boek bestellen? Ga dan naar deze pagina.
Lieve Zelda, vandaag ben je 10 jaar geworden, een heus senioortje! Je geboortedag 1 april hebben we destijds gekozen, omdat je echte geboortedag niet bekend is. Je was als zwervend pupje in Spanje opgepikt en we hebben je via Stichting S.O.S. Strays geadopteerd. Je kwam bij ons toen je een paar maanden oud was. De dierenarts heeft vervolgens aan de hand van je gebit vastgesteld hoe oud je ongeveer was en toen kwamen we, terugrekenend, op 1 april uit.
Je 10e verjaardag vieren we tijdens de wereldwijde Corona-pandemie inclusief vrijwillige quarantaine en een verbod op samenkomsten. Een feestje met je vriendjes zit er dus niet in. Maar wat ben ik blij dat ik ondanks het Covid-19 virus elke dag nog met je naar buiten kan! Even samen op pad en genieten van een frisse neus, lichaamsbeweging, rust en natuur.
Na 10 jaar ben ik nog steeds regelmatig verbaasd over je intelligentie. Natuurlijk vindt iedereen zijn of haar hond slim, maar jij bent echt slim 😊. Voordat we het in de gaten hebben, heb je ons weer een routine aangeleerd die jou voordeel oplevert. Met je ogen en lichaamstaal weet je ons haarfijn duidelijk te maken wat je het liefst wil en wel NU. En dat allemaal op een grappige manier, zodat we niet direct in de gaten hebben dat jij eigenlijk ons traint in plaats van andersom.
Een dametje met geheel eigen karaktertrekjes, dat ben je! Sommige van die karaktertrekjes treden meer naar voren naarmate je ouder wordt. Zo geef je niet zo heel veel meer om het rondje door de buurt. Ons buurtje heb je na al die jaren wel gezien. Je begint tijdens dat rondje zelf aan te geven wanneer je het tijd vindt om naar huis te gaan. Wij noemen dat hier altijd bij de binnenbochten naar huis trekken. Het is niet dat je al lichamelijke mankementen vertoont en je niet meer zo’n lange stukken kunt lopen. Want zodra we met jou in bos, park of wei lopen, verander je weer in een springerige puppy. Je dribbelt en rent dan zo enthousiast voor ons uit en weer terug dat je de hele wandelroute wel drie keer aflegt. Niks mis met je conditie.
De laatste tijd geef je regelmatig zelf aan welke kant je op wilt. Willen wij naar het park, trek jij ineens een andere kant op. Soms ben je daarin zo vastbesloten dat je je letterlijk schrap zet. Andere keren kunnen we je overhalen om toch met ons mee te lopen op de route die wij voor ogen hadden. Je bedoelt het misschien niet zo, maar dat schrap zetten is erg hilarisch!
Het onweerstaanbaarst ben je als je om contact komt vragen. Daar krijg je niet snel genoeg van. Ik heb zelfs het idee dat je aanhankelijker wordt naarmate je ouder wordt. Jij kunt uren kroelen met ons. Met je ogen half gesloten en een lichaamstaal die volledige overgave aangeeft, laat jij je heerlijk masseren en aaien. Mooie momenten van liefde, vertrouwen en verbondenheid.
Zelda, wat heb jij ons een hoop goede en mooie dingen bezorgd in de jaren dat je nu bij ons bent! Een goede gezondheid door de vele lange wandelingen. Duizenden mooie foto’s want je bent verschrikkelijk fotogeniek. Zoveel plezier op een dag om je grappige fratsen. Ontelbare heerlijke knuffelmomenten. Het lieve begroetingsritueel elke keer weer als je ons ziet, ook al zijn we maar vijf minuten uit je blikveld geweest. Het gevoel van diepe verbondenheid dat wij met je delen.
Toen ik destijds je fotootje op de adoptiepagina van de Stichting S.O.S. Strays zag, voelde ik het direct en zonder enige twijfel in mijn hart: jij wordt onze hond! Ik weet dat je nu al langer bij ons bent dan je waarschijnlijk nog zult leven. Maar ik hoop dat we nog heel veel jaartjes van je mogen genieten!
Gefeliciteerd Zelda!
Zelda als puppy, in opvang in Spanje en in afwachting van de reis naar Nederland
Wie mij al wat langer volgt/kent, weet dat ik – naast fotografie – heel erg veel houd van schrijven en terugblikken. Het eind van 2019 betekent voor mij dus weer een terugblikmomentje.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik op het gebied van fotograferen een leuk jaar heb gehad! Begonnen als hondenfotograaf merkte ik dat de aanvragen van mensen voor foto’s van zichzelf of hun gezinnen toenamen. Een ontwikkeling waar ik heel blij mee ben en die wat mij betreft nog mag verder groeien! En wat mij betreft zijn er ook nog meer dieren welkom, zoals katten of paarden, of konijntjes en cavia’s! Ik heb het afgelopen jaar maar één kattenshoot gedaan, maar dat was dan wel meteen met drie katten tegelijkertijd. Een hele uitdaging waaraan ik met veel plezier terugdenk.
Waar ik ook een groei in aanvragen bemerkte was mijn workshop hondenfotografie. Erg leuk om te doen en de reacties van deelnemers waren heel positief! Voor 2020 zijn al enkele aanvragen ingediend en ingepland.
Daarnaast blijf ik het fotograferen van honden natuurlijk prachtig vinden! Lekker op mijn buik in de modder en de viezigheid liggen voor een mooie foto van je hond? Geen probleem!
Ik heb nog een leuke ontdekking gedaan het afgelopen jaar: er kan een enorm verschil kan zijn tussen het oog van de fotograaf en het oog van de eigenaar. Soms lever ik proeffoto’s af waarvan ik van te voren denk te weten welke foto’s er worden gekozen… en dan kiezen hondeneigenaren totaal andere foto’s 😊. Eerst begreep ik dat niet goed, maar nu weet ik dat ik te veel dacht vanuit de fotograaf. Ik keek vooral naar de technische kanten van een foto: scherpte, helderheid, bokeh, compositie, enzovoorts. En hondeneigenaren kijken volgens mij meer naar karaktertrekken of een bepaalde blik die in de foto’s van hun honden naar voren komen. Natuurlijk ken ik niet alle honden die voor mijn camera komen, al krijg ik van te voren of gaandeweg een fotoshoot al veel informatie over de hond. Verder is het voor mij vooral een kwestie van het aannemen van een houding die ik al vanaf het begin heb in hondenfotografie: laat de hond maar gewoon lekker zijn ding doen, ik pak mijn fotomomenten wel.
Helaas zijn er ook dit jaar weer enkele honden overleden die ik voor mijn camera had. Altijd treurig als dat gebeurt. Gelukkig hebben de eigenaren mooie foto’s ter herinnering en ik hoop altijd dat de foto’s een beetje troost bieden.
Op dit moment, met de naderende kerstdagen, ben ik vooral druk bezig áchter de schermen. Al heb ik die activiteiten nu even moeten stilleggen door een heftige keelontsteking die me dwingt me koest te houden. Iets waar ik niet altijd even goed in ben als ik veel ideeën in mijn hoofd heb waar ik graag aan wil gaan werken. Maar goed, geduld is een schone zaak.
Waar werk ik dan aan? Aan mijn eigen studio aan huis! Ik had de beschikking over een leuke studioruimte in Schinnen, maar dat duurde maar tot en met november. Intussen ben ik druk bezig geweest om mijn vrij ruime L-vormige zolderkamer leeg te ruimen. Wat je niet allemaal verzamelt in de loop der jaren! Die uitruimfase is intussen afgerond. Ik kan niet wachten om de studio in te richten, maar er zal eerst gelatexed moeten worden. Mijn streven is dit vóór 01.01.2020 gereed te hebben en zoals het er nu uitziet met mijn keelontsteking kan ik over een paar daagjes éindelijk met die roller en de latex aan de slag!
Verder werk ik aan twee workshops op het gebied van Photoshop. Eén voor beginners waarin je kunt kennismaken met dit prachtige maar soms ingewikkelde programma. Je leert in deze workshop vooral eenvoudige basisbewerkingen waarmee je elke foto al heel leuk kunt verbeteren. De tweede workshop is voor gevorderden waarmee je al ingewikkeldere bewerkingen leert toe te passen.
Ik denk nog na over hoe ik die workshops ga aanbieden: individueel of in groepen? Of beide? Hele dagen of halve dagen? Ik kom er wel uit.
Samenvattend: een leuk jaar achter de rug en genoeg plannen/wensen voor het volgende jaar! Ik kan nog steeds zeggen dat ik vol passie bezig ben met mijn fotografie en ik sta te popelen om al mijn ideeën in de praktijk te gaan brengen.
Dan rest mij nog je hele fijne feestdagen toe te wensen! Hopelijk wordt 2020 een jaar waarin je veel dagen met een gouden randje beleeft, gezond blijft, vaak zult lachen, veel gezelligheid en verbondenheid mag ervaren én waarin weer enkele van je dromen uitkomen!
Mijn riem en ik gaan al heel wat jaartjes samen door het leven. Ik heb deze riem ooit als puber gekocht en ik ben nu 52, dus ga maar na. Er zijn in de loop der jaren wel wat riemen bij gekomen en ik heb ook enkele weg gemieterd, maar eerlijk is eerlijk: ik grijp het vaakst naar deze riem. We passen goed bij elkaar.
Deze riem geeft een mooi beeld van mijn eh… groeiproces 😊. Van links naar rechts gezien zijn alleen de zes gaatjes aan de rechterkant originele gaten. De linker twee gaatjes zijn ooit door mij bijgemaakt. Ik denk dat dit in de periode was dat ik toch wel erg mager was. In mijn puberteit had ik veel last van pijnlijke aften in mijn mond. Soms zo erg en langdurig dat ik wekenlang leefde op yoghurt, vla en soep. En dat terwijl ik in die tijd erg fanatiek sportte. Mijn dieptepunt in die periode was dat ik deze riem zelfs om mijn joggingbroek – de versie met de elastieken band – moest doen om te voorkomen dat ik in mijn onderbroek rondrende. Gelukkig groeide ik rond mijn twintigste over die aftenplaag heen en is het met dat ondergewicht helemaal goed gekomen. De laatste jaren bevind ik me duidelijk in het gebied van de twee meest rechtste gaatjes.
Vanochtend bekeek ik mijn dierbare riem eens goed. Hij is niet meer zo onbeschadigd en glad als vroeger, maar dat geldt intussen ook voor mij. Ik heb tot nog toe geen extra gaatje moeten bijmaken vanwege extra groei, maar mócht dat ooit nodig zijn: dan is er maar plek voor één, hooguit twee extra gaatjes. Veel groeimarge is er dus niet meer en daarna is het gebeurd met deze riem. Dan kan ik hem niet meer gebruiken.
Ik hoop stilletjes dat het nooit zover komt. We gaan gewoon samen grijs worden.
Vorige week vrijdag was ik in de hoedanigheid van Sanki Fotografie aanwezig bij de uitvaart van Nick. Een bijzondere uitvaart. Ik heb Nick nooit gekend, maar ik heb vroeger met zijn moeder gespeeld toen we nog op de lagere school zaten. We waren elkaar de jaren daarna uit het oog verloren. We zagen elkaar pas weer in 2013 tijdens een reünie van ons klasje destijds. Tientallen jaren hebben we dus geen inkijk in elkaars levens gehad. Mijn herinneringen aan haar bestaan daardoor voornamelijk aan toen we nog klein waren. Ik denk dan aan te veel taaitaaipopjes eten, kattenkwaad uithalen en vooral veel giechelen.
Nicks wens
Vorige week vrijdag viel er niet veel te giechelen. Mijn vroegere klasgenootje moest afscheid nemen van haar nog zo jong gestorven zoon. Nick had de ziekte van Duchenne. Hij is 28 jaar geworden.
Hij was gek van auto’s en racen en had één grote wens: zelf drag racen in een speciaal voor hem aangepaste wagen. Om die wens te laten uitkomen is hij zelf nog in 2017 een crowdfunding actie begonnen. De wagen is afgekomen, maar Nick heeft het eindresultaat niet meer kunnen zien. Hij miste nét een paar dagen. Toch had Nick al een rol voor deze auto bedacht voor het geval hij er zelf niet lang plezier aan mocht beleven: hij had bedacht dat de auto in de toekomst kon worden uitgeleend aan andere mensen met een beperking.
Nicks auto
De auto van Nick speelde een grote rol in zijn uitvaart. Hij had de wens dat de auto vooraan in de uitvaartstoet zou rijden. Mijn opdracht in het geheel was: de aankomst en het vertrek van de uitvaartstoet vastleggen. Dat heb ik gedaan en dat vond ik heel erg indrukwekkend. Het verdriet van mijn vroegere klasgenootje en haar gezin, zoveel belangstelling, zoveel opkomst, zoveel duidelijk zichtbaar werk dat aan Nicks speciale auto en aan zijn afscheid was besteed. Alles verliep zoals Nick het van te voren had gepland. Volgens de beschrijving die in een envelop met ‘Ooit’ erop geschreven op zijn bureau klaar lag.
Traan & lach
De uitvaartplechtigheid heb ik eveneens bijgewoond. Met tranen in de ogen en brokken in de keel. Mooie verhalen over het reilen en zeilen binnen het gezin van mijn vroegere klasgenootje. Hoe ze omgingen met Nicks ziekte. De getoonde foto’s maakten het allemaal nog veel duidelijker. Ja, Nick had een ziekte. Een rotziekte. Maar ze hebben er met hun viertjes alles aan gedaan om hem een zo mooi mogelijk leven te geven, waarbij obstakels en humor niet uit de weg werden gegaan. Mooi en triest, ontroerend en grappig, met een lach en een traan.
Ik heb van de familie van Nick toestemming om deze blog te plaatsen. Wil je meer weten over Nicks project, neem dan een kijkje op zijn site.
Een kleine 8 jaar geleden adopteerden we Zelda via de stichting SOS-Strays. Ze was toen ca. 5 maanden oud en ik was op slag verliefd op haar. Wit/crèmig, klein, parmantig, prachtige ogen, grappige scheve oortjes en geweldig in de omgang. Schofthoogte nog geen 30 cm en amper 8 kilo. Zo’n hondje dat je nog gemakkelijk oppakt als het in de weg staat. Over haar ras hebben we ons nooit druk gemaakt. Ze was een zwerfhondje, dus Joost mocht weten wat daar allemaal in zat.
Gisteren plaatste ik een foto van haar op een internationale facebookpagina voor hondenfotografie en op haar foto kreeg ik een reactie uit Griekenland: ‘She looks like a Kokoni, so beautiful.’
Ik had die naam nog nooit gehoord. Ben het meteen gaan opzoeken en wow, kwam allemaal foto’s van kleine Zeldaatjestegen, in diverse kleuringen maar allemaal met hetzelfde postuur. Ook de uitgebreide omschrijving van de Kokoni (overigens niet officieel als ras erkend) sluit perfect aan op Zelda. Behalve de opmerking dat Kokoni’s nauwelijks blaffen, want Zelda kan er soms wat van! Maar alleen als ze thuis in haar eigen territoriumpje is en denkt dat er gevaar dreigt. Dat valt dus onder waakzaamheid en daar staan de Kokoni’s bekend om: goede waakzaamheid. Maar naar andere honden blaft ze bijvoorbeeld nooit. Wikipedia zegt verder het volgende: ‘Kokoni’s staan bekend om hun levendigheid, vrolijkheid en vriendelijkheid. Ze zijn zelden timide of agressief. Ze houden van gezelschap en ook al zijn ze in het begin soms wat afstandelijk naar vreemden, ze zijn gemakkelijk voor je te winnen. Ze zijn zeer intelligent en gemakkelijk te trainen en ze zijn beroemd om hun toewijding naar hun eigenaren. Ze zijn zeer liefhebbend en beschermend.’ Klopt helemaal, dit is gewoon onze Zelda!
Ik vind het helemaal geweldig dat ik haar, vlak voor haar 8ste verjaardag, niet meer vaag hoef te omschrijven met onze eigen bedenksels – een ‘golden chihuahua’ of een ‘minitreiver’ – wanneer mensen me vragen welk ras ze is. Ik kan nu gewoon zeggen: ‘Ze is een Kokoni!’
Klik hiervoor meer informatie over de Kokoni. Er bestaat ook een Facebookpagina voor eigenaren van Kokoni’s.
Voor meer foto’s van Zelda en andere honden, klik hier voor mijn site van Sanki Fotografie of neem een kijkje op mijn facebookpagina.
Het PSC Magazine (vakblad voor psychosociale hulpverleners) heeft een artikel over mijn boek ‘Vergeven is een werkwoord’ geplaatst in de september-uitgave. Mooi dat er ook vanuit die hoek belangstelling is voor mijn boek.
Blog van Sandra 